Arapoti; Een Hollandse boer in Brazilië vertelt, Floor Bos uit de Zouwendijk

In de Wegwijzer van 12 januari 1984 lezen we op bladzijde 4 over een boek:  Arapoti Een Hollandse boer in Brazilië vertelt

Dit boek hebben we te leen gekregen en we zullen daarvan voor eigen gebruik een scan maken.

OPROEP: De Historische Vereniging zou heel graag foto’s van de familie Bos en afbeeldingen van de boerderij van Floor Bos in de Zouwendijk, zoals deze boerderij er uit zag ten tijde van de emigratie van Floor Bos naar Brazilië. Wie kan ons daaraan helpen? Neem hiertoe contact met ons op met dit formulier of via email info@ameide-tienhoven.nl

Hierna wordt de tekst gegeven, zoals te lezen is in de Wegwijzer:

AMEIDE – Velen van onze lezers zullen zich herinneren dat in 1960 een 40-tal Hollandse boeren met hun gezinnen naar Brazilië emigreerden. Een van hen was Floor Bos uit de Zouwendijk. Hun boerderij stond toen op de plaats waar nu de familie W. Renes woont.

Daar Bos in de redactie zit van hun Hollands weekblad en men zijn schrijverstalent daar waardeerde is het idee ontstaan het leven in de kolonie Arapotie te beschrijven.
Een deze dagen ontvingen wij van Bos zijn boek. Hij vertelt in een 38 korte verhalen over het leven in de kolonie Arapoti. Zijn zoon Peter met zijn vrouw hebben het hoek met zeer veel mooie tekeningen verlucht.

In het voorwoord schrijft Floor Bos:

Dit boek draag ik op aan mijn vrouw die met mij en onze zes kleine kinderen de moed had om naar Arapoti te emigreren, een onbekend en onzeker bestaan tegemoet.
ben haar daar dankbaar voor, want hierdoor was het mogelijk, de geschiedenis van de Kolonie Arapoti in Brazilië daadwerkelijk mee te maken. Vervolgens wil ik mijn zoon Peter en zijn vrouw Coby hartelijk dankzeggen voor hun onschatbare medewerking bij het samenstellen en illustreren van mijn boek.
slot is een woord van dank op zijn plaats aan Dr. ir. H. Meyer en zijn vrouw voor hun hulp en raad bij het tot stand komen van dit boek, want ik ben daarbij wèl tot de conclusie gekomen dat er tussen een koe melken en een boek schrijven een diepe sloot ligt, waarin je, zonder een goeie polsstok, gemakkelijk kopje onder gaat.

de schrijver

Vervolgens citeren wij uit de laatste pagina van het boek:

Maar wie wonen er in de kolonie? Welke families hebben haar gemaakt? Uit hoeveel Hollandse gezinnen bestaat ze? Hoeveel kinderen zijn er in die 23 jaar geboren? Hoeveel zijn er gestorven? Hieronder volgt een lijst van de families die in de kolonie wonen, in alfabetische volgorde:

[ezcol_1third]

Aantjes
Berendse
Bosch
Deen
v.d. Goot
Hoogerheide
Jongsma
Kool
Loman
Oostenbroek
Raamakers
Sibma
Verburg
Zomer
[/ezcol_1third] [ezcol_1third]

Alberts
Boelman
Bronkhorst
Elgersma
Goudkamp
de Jong
v. Kempen
Koopman
Noordegraaf
v.d. Pol
Salomons
Snepvanger
Voorsluis
[/ezcol_1third] [ezcol_1third_end]

v. Arragon
Borg
Davidse
Goossen
Hagen
de Jonge
Kok
Leffers
v. Noort
Pot
de Schipper
Tange
Wolters
[/ezcol_1third_end]

Deze 40 families vormen, momenteel, 82 gezinnen met in totaal 371 personen, behalve de jongeren die een gezin gesticht hebben in de andere kolonies of elders in Brazilië. In de afgelopen 23 jaar werden er 169 kinderen geboren. Er stierven 4 kleine kinderen, 2 jonge mensen en 7 pioniers.
Al schrijvende en gegevens verzamelende is het ondertussen al weer half juli geworden. Er is hard gewerkt, de tarwe zit er weer in, en dat is maar goed ook, want we kunnen momenteel weer eens niet op het land komen ten gevolge van de regen. Ja, het jaar 1983 zou wel eens als een rampjaar voor Zuid-Brazilië de geschiedenis kunnen ingaan. Hele steden liggen onder water, er zijn al tientallen doden en honderdduizenden daklozen (je zou het kunnen vergelijken met de overstroming van 1953 in Nederland).
En ook voor de kolonie dreigt 1983 een rampjaar te worden: de bonenoogst is al voor 80% mislukt, de mais is zeer slecht, en ook hier doet de economische wereldrecessie zich voelen. De machines, die de asfaltweg door de kolonie moeten aanleggen, staan werkloos, druipend langs de weg, en alle vervoer wordt door de modder gestagneerd.
De heuvels, in het begin van dit verhaal getooid als een bruid, zijn nu omhangen met grauwe regenwolken, als een rouwstola.
Brazilië, het land van de contrasten, het land van licht en donker, het kent zo weinig schemering, het is tegelijkertijd een lach en een traan.
Hiermee zullen wij dan ook maar verder gaan, en dit boek te besluiten met een slagzin uit de eerste jaren: “Emigreren is ontberen en de natuur trotseren!”

Het boek dat circa 100 pagina’s (groot formaat) telt bevat 38 korte verhalen.