De laatste Wegwijzer…
AMEIDE – Toen ik hoorde dat Wim Klop en Fred Wansleeben, degenen die Çrezée Ameide b.v. overnemen, om verschillende, begrijpelijke redenen, wilden stoppen met het laten verschijnen van De Wegwijzer, moest ik even een behoorlijke brok wegslikken.
Er was zoveel weggegaan dit jaar … mijn vader … en mét hem zo veel!
Nu De Wegwijzer ook nog .. ?!
Maar vrij snel daarna deed ’t me op een bepaalde manier ook goed.
Stoppen en doorgaan…
Ogenschijnlijk een tegenstrijdigheid.
Al stopt Crezée Ameide B.V. met de uitgave van het alom bekende blad ‘De Wegwijzer’, toch gaat alles door. Het was geen gemakkelijke beslissing die wij moesten nemen.
Een blad met zo’n lange traditie en waarin onze werkgever B. Crezée zoveel tijd, inspanning en plezier had geïnvesteerd, zomaar te laten verdwijnen.
Toch hebben wij gemeend dit te moeten doen omdat gebleken is dat ‘De Wegwijzer’ en B. Crezée synoniem waren.
Ondanks stoppen, toch doorgaan
Ondergetekenden zijn door een zeer goede samenwerking met de familie Crezée in de gelegenheid gesteld het bedrijf, zoals het sinds jaren was en is, voort te zetten. Dit betekent dat wij hopen onder dezelfde naam Crezée Ameide B.V. tot in lengte van jaren de prettige kontakten die met vele lezers en zakelijke relaties bestonden ook in de toekomst voort te kunnen zetten, voor alle facetten van ons bedrijf.
W.J. KLOP – F.C. WANSLEEBEN
De laatste keer…
Door Jo Verhey
AMEIDE – Ja, inderdaad de laatste keer, dat er een “Wegwijzer” bij u in de brievenbus werd gestopt. Dat had u zich misschien niet in kunnen denken. Het was zo’n vertrouwde verschijning, met een geheel eigen inbreng. Geen nieuwsblad, maar een brenger van belangrijke, maar ook leuke, voorvallen vanuit het verschijningsgebied. Een blad waarin mensen eens voor het voetlicht werden gehaald. Denk maar eens aan de rubriek “Van grote-kleine mensen”.
Helaas, het is voorbij.
Het was voor mij dus ook de laatste keer dat ik bij de winkeliers en zakenmensen langs ging om te vragen of er nog wat was voor de Wegwijzer. Hoevele keren zal dat gebeurd zijn. Op de bromfiets en de laatste jaren op de fiets er op uit om advertenties in te zamelen voor De Wegwijzer. Vele en vele malen trok ik er op uit. Heel wat jaren deed ik dit werk in de avonduren en op de vrije zaterdag. En het was echt niet zo dat als je aanbelde er ook al een advertentie klaar lag. Dat gebeurde bij hoge uitzondering. Na het vermelden van de datum waarop er weer een Wegwijzer zou verschijnen werd meestal een afspraak gemaakt, wanneer de tekst kon worden afgehaald. Ook gebeurde het dat we bij de tafel plaats namen om dan een advertentie op te stellen.
Door deze werkzaamheden heb ik heel veel fijne kontakten gekregen met de zakenmensen in en rondom Ameide. Helaas, ook dat is nu voorbij.
Waarom was er een Wegwijzeren hoe is dat ontstaan?
We moeten helemaal terug naar het jaar 1924. Toen gaf drukkerij Hansum al een Nieuwjaarsgroet uit. Nadien was er op de oudejaarsdag altijd een nieuwjaarsgroet met daarin de wensen en aanbevelingen van de zakenmensen in Ameide.
In augustus 1945 trad ik als leerjongen bij de heer Hansum in dienst. Na bijna 7 jaar bij hem te gewerkt kwam er verandering. In 1952, en wel op 27 mei, werd de zaak overgenomen door de heer Crezée. Ik had toen een andere en nog jongere werkgever. Beiden waren we 22 jaar. Onder zijn leiding bleef ook de nieuwjaarsgroet verschijnen. Maar daar kwam toch wat verandering in.
In 1962 dacht ik, werd er gepraat over uitbreiding, omdat bleek dat er behoefte bestond bij de winkeliers om wat meer aan reklame te gaan doen.
Bij bepaalde gelegenheden, zoals de uitverkoop, Pasen, Moederdag, Paardenmarkt en St. Nicolaas ging een advertentieblaadje verschijnen, onder de naam “Ons Nieuws”.
Dat werd ook het begin van mijn werk als advertentie-aquisiteur.
Heel klein echter nog, want toen kwam ik nog maar bij 2 mensen om een advertentie. Toen bleek dat het blaadje “Ons Nieuws” aansloeg en er van lieverlee meer advertenties kwamen, kwam ik met de heer Crezée overeen dat ik het ophalen van de advertenties voor mijn rekening zou nemen, en het ook zou gaan proberen in Meerkerk en de andere omliggende dorpen.
Langzaam groeide dit uit tot een vaste klantenkring met steeds meer nieuwe adverteerders. De naam van het blad “Ons Nieuws” zou eigenlijk moeten worden vervangen door een betere en passender naam. Iedereen die een naam wist te bedenken kon die insturen en de inzender van de naam die in het vervolg gebruikt zou gaan worden, kreeg als beloning een fototoestel.
De naam “De Wegwijzer” was zondermeer de beste en vanaf 1964 tot nu toe bleef die naam dan ook onveranderd. Het werd een begrip wat weldra een goede bekendheid genoot.
De naam werd bedacht door mevrouw Blokland – de Wit, wonende aan de Vaarsloot in Ameide. Zij werd beloond met het fototoestel.
Nog wat herinneringen
Zo van tijd tot tijd vond ik het leuk om ook eens een artikeltje te schrijven in De Wegwijzer. Dat waren dan altijd enigszins ondeugende stukjes.
Bijvoorbeeld over de feesten in Ameide en Meerkerk die dan weer werden beantwoord door T. de Otter uit Meerkerk. Plagerijen over en weer die de rivaliteit tussen Meerkerk en Ameide levendig hielden. Ieder voor zich vond toch dat hij het beste programma en het mooiste feest gemaakt had.
Ook herinner ik me nog dat de Winkeliersvereniging van Ameide 25 jaar bestond en een feestavond gaf voor haar leden en vele genodigden.
Echter de mensen die bij de vele Sint Nicolaasfeesten hun medewerking verleenden aan de intocht van de Sint en zijn Pieten door zelf voor Sint Nicolaas of Zwarte Piet te spelen, werden voor de feestelijkheden bij dit jubileum niet uitgenodigd.
Zelf ben ik ook een keer als Sint ingehaald. Ik wist dus dat dit maar een heel geringe vergoeding opleverde.
Dat was dan ook helemaal niet erg, want je had er zelfzeker ook een heleboel plezier van. Ik vloog toen voor het eerst van mijn leven in een helicopter, en dat was een hele ervaring.
Maar toen ik wist dat al die Sinten en Pieten niet mochten deelnemen aan het feest heb ik, misschien wel op een wat scherpe manier, geschreven dat de winkeliersvereniging wel graag voor een jodenfooi gebruik maakte van de mensen om hun verkoop zo hoog mogelijk op te voeren en hen geheel links liet liggen als er wat te vieren was.
Toen de toen funktionerende voorzitter slager Jongkind bij mijn volgende bezoek aan hem, er over begon en zei, dat hij het helemaal niet leuk vond en wel eens zou willen weten wie hem dat gelapt had, vond ik het maar beter om niet te zeggen dat ik het was. Aan zijn opmerkingen te horen, had dat stukje precies de roos geraakt.
Zo vroeg een rasechte inwoner van Ameide mij eens om wat te schrijven over de wel zeer miserabele toestand van het ooievaarsnest op de kerk.
Ook dat gebeurde en dat artikeltje kreeg de naam “Ooievaars over Ameide”. Resultaat: bij de volgende intocht van Sint Nicolaas vroeg de Sint, dat was de heer Hakkesteegt uit Meerkerk, aan burgemeester Bakker wat dat voor een geval op de kerk was, dat afdruiprek, moet dat soms een ooievaarsnest voorstellen of is dat de plaats waar uw raadslid Veronica haar plannen uitbroed. Promt in de volgende Wegwijzer stond een fotomontage van mevrouw V.d. Berg op het ooievaarsnest met de tekst:
Bedoelt u het zo meneer Hakkesteegt?
De juiste bedoeling was echter dat er aandacht werd besteed door het gemeentebestuur aan dat ooievaarsnest, en dat gebeurde dan ook. Het droogrek werd van de kerk gehaald en weer omgebouwd tot een echt ooievaarsnest. Jammer dat de ooievaars nog niet terugkwamen om het in gebruik te nemen. Maar wie weet, misschien wel in het komende voorjaar.
Een keer heb ik eens de winkeliers in Ameide op m’n nek gehad omdat er in het Ameidese blad een advertentie stond wat hooit had mogen gebeuren en in het vervolg ook nooit meer mocht gebeuren. Het was in een Sint Nicolaas-krant. Ik dacht een goede slag geslagen te hebben, want bij Cash & Carry in Leerbroek, waar de Wegwijzer ook werd rondgebracht wist ik een advertentie van een hele pagina in de wacht te slepen. Dat was iets dat toen maar zelden voorkwam, zo’n grote advertentie. Het zette echter verschillende winkeliers in Ameide in vuur en vlam. Een advertentie van een Cash & Carry in De Wegwijzer, dat kon gewoon niet. Op straffe van een boycot van De Wegwijzer moest ik beloven dat ik dat nooit meer zou doen. Dat deed ik dan maar, maar ik was wel een leuke klant kwijt.
Zo waren er toch wel veel leuke voorvallen
Ook nu kan ik het niet laten om in deze Wegwijzer nog even over de feesten van Meerkerk en Ameide te schrijven. Het is tenslotte de laatste keer!
Dat artikeltje vindt u elders in dit blad, onder de kop: “Hoe moet het nu verder?”
Men zegt weleens aan alles komt een einde. Zo ook aan De Wegwijzer. Persoonlijk vind ik dat heel jammer. Door het werk dat ik er aan had, heb ik heel veel fijne kontakten gekregen. Vooral de laatste acht jaren, de tijd dat ik in de W.A.O. loop, was het een heel fijne bezigheid om van tijd tot tijd de weg op te kunnen gaan. Daardoor bleef het kontakt met mijn werk en de drukkerij, waar ik zoveel jaren mocht werken in stand. Dit gaat nu vervallen, en daarmee ook de bezoeken en de goede kontakten met de adverteerders. Het zal voor mij zondermeer een gemis zijn. Het ophalen van de advertenties voor De Wegwijzer was iets, dat ik bijzonder graag deed, hoewel het niet altijd gemakkelijk was. Vaak moest ik drie of vier keer naar hetzelfde adres om de kopij binnen te krijgen. Daar had ik dan wel eens zo mijn gedachten over. Vaak bleek dan toch dat de aanhouder wint.
Maar … het was de laatste keer dat ik voor een advertentie voor De Wegwijzer bij u langs kwam, en ook de laatste keer dat u d.m.v. dit blad uw kollektie onder de aandacht van het publiek kon brengen.
Ook de laatste keer dat u De Wegwijzer” in de bus kreeg.
Zo kunnen er geheel onverwachts dingen wegvallen die men een warm hart toedraagt.
Ik wil graag alle adverteerders, waar ik zoveel keer op bezoek kwam met de vraag of er nog wat was voor De Wegwijzer, hartelijk bedanken voor de geweldig fijne kontakten en ik wil dit schrijven als volgt besluiten:
Ik denk dat ik nog veel aan
De Wegwijzer zal denken
en ik heb mijzelf nooit in
kunnen denken,
dat De Wegwijzer weg te
denken was.
Helaas, ik heb toch verkeerd
gedacht.
